یکی از چالش برانگیزترین وظایفی که مهندسان طراحی می‌توانند با آن روبرو شوند ، طراحی سیستم‌های اندازه گیری یا کنترل برای کار ایمن در محیط‌های خطرناک است. این محیط‌ها ممکن است حاوی گاز قابل اشتعال یا انفجار، گرد و غبار یا الیاف باشند که شامل استخراج نفت و گاز، استخراج معادن، رنگ آمیزی اسپری یا فرآوری مواد شیمیایی، غلات یا منسوجات است. لذا تجهیزات ویژه طراحی شده و دارای امتیاز در این مکان‌ها مورد نیاز است.
انکودرهای دورانی مطلق ضد انفجار به مقدار اولیه نیاز ندارند و می‌توانند مقادیر اضافی قابل اندازه‌گیری مانند اطلاعات دما را فراهم کنند. در این صورت قبل از اینکه محفظه به حداکثر دمای مجاز برسد، یک سنسور دمای اضافی سیگنال هشدار را برای بازگشت سیستم به یک وضعیت عملیاتی ایمن تحریک می کند. انکودرهای دورانی افزایشی ضدانفجار با تعیین تفاوت بین مقدار مرجع و موقعیت فعلی با استفاده از یک واحد اسکن الکترونیکی، مقادیر سرعت، مسافت پیموده شده یا شتاب را اندازه گیری می‌کند.

انکودر ضدانفجار

به طور خاص، انکودرها اغلب برای بازخورد سریع یا موقعیتی مورد نیاز هستند و باید در درجه بندی درست منطقه خطرناک طراحی و کار کنند. از این رو انکودرهای دورانی ضد انفجار در مناطقی که در معرض خطر انفجار هستند مورد استفاده قرار می‌گیرند و دارای استانداردهای ایمنی لازم هستند. بنابراین، به عنوان یک مهندس که در میان پیچ و خم مقررات نیاز به تعیین انکودر است، انتخاب انکودر مناسب از کجا باید شروع شود؟ این امر با درک چگونگی تعریف یک مکان خطرناک شروع می‌شود.

طبقه بندی یک مکان خطرناک
یک منطقه را می توان براساس عوامل زیر به عنوان خطرناک طبقه بندی کرد: اول ، آیا ممکن است ماده منفجره یا قابل اشتعال وجود داشته باشد؟ اگر چنین است، آن عامل چیست؟ دوم ، آیا جو انفجاری در شرایط عملیاتی عادی وجود دارد یا فقط در صورت نقص عملکرد یا اتفاق غیرمعمول که ممکن است ماده منفجره را در منطقه آزاد کند؟ سوم ، تجهیزات در کدام قسمت نصب خواهند شد؟
در واقع ، ایالات متحده (ANSI / NFPA) ، کانادا (CEC) ، اروپا (CENELEC) و بسیاری از بقیه جهان (IEC) از این روش برای طبقه‌بندی مناطق استفاده می کنند.
مهندسین پس از پاسخگویی به سوالات فوق، می‌توانند هم درجه بندی منطقه خطرناک مورد نیاز و هم سازمان تأییدکننده را که باید تجهیزات یا نصب انکودر  را تأیید کند، تعیین کنند.​​​​​​​

سبد خرید